Δικό μας το έγκλημα...

photo via cuberbreaker.com

Εδώ και μέρες ήθελα να γράψω κάτι για τον Βαγγέλη και όλο το ανέβαλλα γιατί αυτά που συμβαίνουν στην δική μου ζωή τον τελευταίο καιρό, έχουν απορροφήσει και το τελευταίο κύτταρο του μυαλού μου. Από χθες το πρωί όμως, ο κόμπος στο στομάχι δεν με αφήνει να ησυχάσω…Η είδηση του χαμού του Βαγγέλη, όσο κι αν ήμουν σίγουρη από την αρχή για την έκβαση αυτής της ιστορίας, έγινε θηλιά στον λαιμό μου και με πνίγει.

Δεν είμαι ειδικός, δεν είμαι εκπαιδευτικός, δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν είμαι καν ο καλύτερος άνθρωπος που κυκλοφορεί επάνω στην γη, αυτοί οι τελευταίοι οι καλοί, νομίζω πως μας κοιτούν από ψηλά και μας κοροϊδεύουν για την κατάντια μας και τον κόσμο που ζούμε. Είμαι όμως μάνα και το παιδί μιας άλλης μάνας και με αυτή την ιδιότητα μου γράφω. Γιατί εχθές δεν ήθελα να αφήσω από την αγκαλιά μου τους γιους μου. Γιατί τους παρακολουθούσα το βράδυ κουκουλωμένους στα παπλώματα τους και πονούσε η ψυχή μου. Πονούσε για τον κόσμο που εσύ κι εγώ χτίζουμε και συντηρούμε για να ζήσουν εκείνοι.

Ο χαμός του Βαγγέλη, του Άλεξ στην Βέροια, καθώς επίσης και οποιουδήποτε άλλου παιδιού γίνεται παιχνίδι στα χέρια κάποιου άλλου παιδιού, είναι δικό σου και δικό μου έγκλημα. Ευθύνομαι εγώ και εσύ, για αυτά τα παιδιά. Και για τα παιδιά θύτες και για τα παιδιά θύματα. Ευθυνόμαστε γιατί κοιτάξαμε περίεργα τον έγχρωμο πλανόδιο πωλητή στον δρόμο, όταν πηγαίναμε τα παιδιά μας στο πάρκο. Ευθυνόμαστε γιατί ρίξαμε κλωτσιά επιδεικτικά στο αδέσποτο σκυλί που πλησίασε τα παιδιά μας. Ευθυνόμαστε γιατί πάνω στα νεύρα μας, σηκώσαμε και δώσαμε «μια στον ποπό» του παιδιού μας όταν δεν έφαγε όλο του το φαγητό. Ευθυνόμαστε γιατί είδαμε τον έξαλλο πατέρα να χαστουκίζει το παιδί του στην τράπεζα επειδή έκανε φασαρία και δεν αντιδράσαμε.

Σκεφτείτε το…Πόσες από τις καθημερινές μας πράξεις, εκφράσεις, κρίσεις, φιλτράρουμε πριν την εκσφενδονίσουμε μπροστά στα παιδιά μας; Γιατί τα παιδιά μας είναι ένας λευκός καμβάς…Η ζωγραφιά που θα μείνει στο τέλος, είναι δικό μας δημιούργημα. Εμείς επιλέξαμε τα πινέλα, εμείς τα χρώματα, εμείς την τεχνοτροπία. Όποιο χρώμα αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε επάνω σε αυτόν τον καμβά, ακόμα κι αν στην πορεία αλλάξουμε γνώμη, θα μείνει εκεί…Δεν θα σβηστεί ποτέ. Ακόμα κι αν μετανιώσουμε που το χρησιμοποιήσαμε. Όταν το έργο ολοκληρωθεί, αυτό που θα απεικονίζει θα είναι αυτό που ΕΣΥ και ΕΓΩ ζωγραφίσαμε.

Συμβουλές δεν μπορώ να δώσω σε κανέναν. Αυτό που με καθοδηγεί στο μεγάλωμα των δικών μου παιδιών είναι μόνο η αγάπη. Και το τι δεν θα ήθελα ποτέ να βιώσουν τα παιδιά μου. Δεν ξέρω εάν είναι ο σωστός τρόπος όμως είναι ο δικός μου. Και προσεύχομαι κάθε μέρα να είναι ο καλύτερος δυνατός. Προσεύχομαι έτσι όπως κρατάω στα χέρια μου αυτά τα δύο εύπλαστα πλάσματα, να μην τα τραυματίσω. Με κανέναν τρόπο. Προσπαθώ να τα αγγίζω και να τα «δουλεύω» με αγάπη και προσοχή. Γιατί ξέρω πολύ καλά πως κάθε άγγιγμα και κάθε παρέμβαση μου, θα μείνει ως βίωμα τους μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Γιατί είμαι 38 χρονών και τα παιδικά μου βιώματα είναι αποτυπωμένα επάνω στο πετσί μου. Γιατί τα δικά μου βιώματα, έστω και φιλτραρισμένα από εμένα, γίνονται βιώματα και των δικών μου παιδιών.

Εύχομαι ο Βαγγέλης, να είναι το τελευταίο παιδί που έφυγε τόσο νωρίς και τόσο μόνο του... Είτε πρόκειται για αυτοκτονία, είτε δολοφονία, τελικά, λίγη σημασία έχει… Γιατί και στις δύο περιπτώσεις,το έγκλημα είναι δικό σου και δικό μου…

Καλό ταξίδι παλικάρι μου…Εύχομαι εκεί που πας, να μην είσαι πια μόνος…

Μαμά Μελίνα

Widget for blogger by Way2Blogging | Via Spice Up Your Blog Gadgets